'Yarışmada Risk Alacağım'

'Yarışmada Risk Alacağım'




Güzelliği, zarafeti, içtenliğiyle gönüllerde taht kuran, çıtı pıtı ama çelik iradeli, ekranın ‘mavişi’ Nursel Ergin, henüz 28 yaşında olmasına rağmen 9 yaşında Bengü adında bir kız çocuk annesi. Ailesiz büyümüş ama kuyruğu titretmeden hayatta kalabilenlerden Nursel, şimdiden geleceğin ekran yüzü olmaya aday” diye yazmıştım mayısta yaptığım ilk röportajda. Gazetecilik biraz da şüphecilik olduğundan, yüzüne uzun uzun bakmış, orada bir kaçamak, bir samimiyetsizlik aramıştım. Bulamamıştım. Nursel, tam göründüğü gibi biri. Ekrandan görünen kız sahici. Duru, neşeli, kimi de hüzünlü enerjisiyle sonuna kadar gerçek. “Hayata 1-0 mağlup başladım, skoru 1-1 yaptım” gibi yalın ama damar bir cümleyle, hayat deneyimini özetleyebilecek kadar zeki ve dirayetli de. Annesini, babasını tanımadan 2 yaşında bırakıldığı Kasımpaşa Çocuk Yurdu’nda 12 yaşına kadar ağabeyi ile büyüyen, annesinin yüzünü ilk kez yetişkin yaşında görmesine rağmen hayatta mağdur değil, galip kimliğine soyunanlardan. Bir Aslan burcu, gururlu lâkin kibirli değil. Nursel, şimdi ‘Var mısın Yok Musun’da sona yaklaştı. 22 Eylül’de hem kendi için yarışacak hem de yetiştiği Kasımpaşa Çocuk Yurdu’nun yapımı için yardım toplayacak. Başta onu yetiştiren, yurt müdürü Oya Annesi olmak üzere, büyüdüğü yurda bir şeyler vermek, en büyük ideali. Ben dahil, sevenleri ilginç bir ruh halinde. Yarışmasını izlemenin heyecanıyla onu artık göremeyecek olmanın burukluğu bir arada. Sokakta insanlar Nursel’i durdurup “yarışmanı dört gözle bekliyoruz” diyorlar. Bana kalırsa, ekran Nursel’i bırakmayacak!


KIZIM BENİM HAYATTAKİ ANLAMIM


[size=9]Nursel, artık İstanbul’da istediği ‘kutu ev’de oturuyor. Yakında Bengü’yü yanına alacak. Kızı konusunda çok hassas. Sağdan soldan duyduğu ‘kendisi yetiştirme yurdunda büyüdü, kızını babasına bıraktı’ sözlerine öfkeli: “Türkiye’de tek boşanan Nursel değil. Nursel hayatta nasıl duracağını bilen, genç bir kadın ve çocuğuna çok düşkün. Kızımı babasına vermedim, böyle şeyler duydum, moralim bozuldu. Yuvadan söz edişime de ajitasyon diyorlar. Ajitasyon yapmıyorum, tersine insanlara örnek olduğumu düşünüyorum. Ahlanıp vahlanmayın, hayata dimdik bakın diyorum. Bengü’yü bırakmayı asla düşünmedim, babasına bile. Çocuğun yeri annesinin yanıdır. Kızımın velayeti bende. Çorlu’da mı İstanbul’da mı yaşayayım diye düşünürken, çocuğum etkilenmesin diye Çorlu’da babasında, okula başladı. Kızım benim hayattaki anlamım. İyi ki çocuğum olmuş, olmasaydı belki hayata daha farklı bakardım. Çocuğum konusunda eleştiri kabul etmiyorum. Çünkü her şeyi onun için yapıyorum” diyor.


“Ya evlenirsen ne olacak?” dediğimdeyse yanıtı net: “Bengü benimle olacak. Hayatıma giren insan da ilk önce beni değil çocuğumu tanıyacak. Şu an evlenmiyorsam Bengü için evlenmiyorum, evlenirsem de yine onun için evleneceğim. Bir kardeşi olsun istiyorum, benim bir ağabeyim var. Bugün varız yarın yokuz, yalnız kalmasın”. “Senin fanların çok, ayrılacağın için üzülüyor musun” dediğimde “yarışma vaktim çoktan geldi” diyor ve ekliyor: “8 aydır yarışmadayım. Normal hayatı özledim. Yarışma ne kadar sürebilir? Her güzel şey gibi bu da bitecekti. Yuvanın yapımına katkım olacak. Bu zaten manevi olarak beni aşan bir duygu. Bir sürü çocuk orada cıvıl cıvıl cıvıldayacak daha ne olsun? Arkama dönüp baktığımda yeterince borcumu ödemiş hissedeceğim kendimi.”


YA HEP YA HİÇ


İçinden ne geçerse oluyor; risk alan bir yanı da var; sürekli ‘devam’ diyor; acaba kendisi için de bu kadar cesur olacak mı, soruyorum: “Bu kız kanâatkar değil diyecekler ama aç, açıkta değilim, kiradayım, dikili ağacım yok ama iyi bir parayla rekor kırmak isterim. Ama üzülmemek için kendi kendime bile konuyu düşünmemeye çalışıyorum. Kendimi ‘para alamayabilirim’e alıştırıyorum. Heyecanlar yaşıyorum ama dile getirmiyorum. Ne tablolar gördüm. Bir ev alabilmek isterim. Heyecanı, riski seviyorum. İki kırmızı varken, küçük bir miktarı kabul edenlere kızıyorum. Çünkü oraya gelmek bir şans. Büyük oynamayı seviyorum. Ya hiç olmasın ya da büyük olsun, o nedenle risk alacağım”.